Yokluğun

Git de dememiştim oysa
Vermedim yüreğimden geçit
Aşk dediğin eğer buysa
Şimdi GİT...
Sakın ola geç kalma
Alışmaya yokluğuma...

Yokluğunu benimsemiş değildi
Giderken ardından bakışlarım
Gidişin gözümdeki yol çizgileri
Beyaz çizgileri siyah taşlarım
Yokluğuna alışırım...

Haykırışlarımı duyamadın sen
Gururun ellerinde, çekip giderken
Kal demedin diyorsun ya sen
Dinledin mi tüm kalbinle giderken,
Yokluğuna alışmaya çalışıyorken....

Kıyıya ulaşacak hayalimdi tek gemi
Hiç durmadan düz rota ilerleyecekti
Nereden bilecekti yaşayacak o demi
Sevdiği sevgiliyi terkedecekti,
Yokluğuna alışmamayı seçecekti...

Tüm martılar yelkenlerde gülüşüyordu
Gitmeseydin hala orda yaşayacaktı
Yıkan sevgi değildi bu aşkı gururdu
Kim derdi ki gururuyla batıracaktı,
Yokluğuna alışmaya çalışacaktı...

Şimdi olmayan gemiye rüzgar esse ne?
Geçti artık iş işten çekeceksin sineye
Sana göre yüreğin kendini bulacaktı
Ya da bensiz yaşayıp buldum sanacaktı
Yokluğuna alışacaktı...

Sen yokken rüzgarla yağmurlar birdi
Her yerden yağarak yıldızları sildi
Ay'ı da istedim dedim silsinler
Uğraşıp durdular güçleri yetmedi,
Yokluğun bitmedi...

Seninle gidişi aynı oldu sesimin
Haykırdım kaykırdım dinletemedim
Duyacaktın arkana bir kez dönseydin
Dönmedin ama ben sana KAL DEDİM..
Yine de yokluğunu hissettim...

Yasin Yazıcıoğlu